Otocac en Pag

Woensdag 24 juli zijn we vertrokken uit Otocac op weg naar het eiland Pag.
Ik wilde erg graag nog even door het plaatsje Otocac om de gevolgen van de oorlog toch te fotograferen. Nu ik er zo bewust naar keek en het vastlegde op foto's werd ik enorm geraakt. De huizen, de gewone lage flats en de grote gebouwen waaronder ook een kerk lieten hun littekens zien. Het meest ontroerd was ik op het moment dat ik tussen twee gehavende gebouwen een gloednieuwe school zag staan. Prachtige vrolijke kleuren. Voor mij twee boodschappen....de een was de kracht van een nieuwe start, de nieuwe kansen en de hoopvoor de kinderen, de andere boodschap was duidelijk. Er had een schooltje gestaan dat ook flink beschoten was.
Met een brok in mijn keel heb ik er rond gelopen en praten kon ik even niet meer.
Veel vrouwen lopen hier in het zwart en met zwarte hoofddoeken om. De mensen hier hebben veel meegemaakt en het is niet eens zo lang geleden..

Wij zijn doorgereden naar Pag. We besloten onderweg om de ferry naar Pag te nemen. dat scheelde zo'n 100 km rijden. Heerlijk zo'n tocht over het water en wat gaat het snel.
Bij aankomst vonden we het eiland eigenlijk maar grauw en saai. Alleen steen.. maar 20 km verder vernaderde het landschap duideliijk. Er zijn niet zo veel plaatsjes op het eiland , maar het plaatsje Pag is een plaatje. Het is ontstaan in 1443
Allemaal baaitjes met fijn grind strand. Bij het hotel is een baai met erg helder en ondiep water.
Het oude dorp is gezellig met terrasjes, smalle straatjes, veel winkeltjes, een prachtige brug en leuke haventjes.
Keuze zat in ijs :)

Ons hotel (Hotel Biser) is mooi en redelijk luxe. We hebben uitzicht op zee, weer een balkonnetje en weer een ligbad ...Hier blijven we 8 nachten

De eigenaar vraagt steeds aan ons ; "sind sie zufrieden?"

Vandaag donderdag hebben we rustig aan gedaan en in het heldere water gezwommen. Ik zag wel wat visjes maar ik kon ze redelijk negeren. En ik had waterschoenen aan ivm de zeeegels.
Vanavond heerlijk in het dorp geslenterd en gegeten. Mijn hakjes zijn nog niet uit de tas geweest... met die stenen hier is het vragen om valpartijen.
Ik heb zelfs John al een paar keer moeten tegenhouden...sommige straatjes in verschillende dorpen zijn zo glad dat je naar beneden lopend vanzelf dreigt uit te glijden.

Morgen gaan we er weer een dag op uit. waar naar toe weten we zelfs op dit moment nog niet. Mogelijkheden genoeg hier!!